To może mały przykład za pomocą poradnika malowania LictoRa z WH40K - (artykuł Kędziora) bardzo dobrze opisany, trochę lektury ale warto

W fantastyce siedzę już od dłuższego czasu, figurek wymalowałem - jak sądzę - kilkaset, i zdecydowanie LotR to mój świat. Proporcje postaci, swego rodzaju realizm wykonania – to zawsze do mnie przemawiało. Aczkolwiek nie ograniczam się tylko do tej płaszczyzny wielkiego kosmosu fantastyki. Od zawsze interesowałem się wszystkim, co było estetyczne – w moim pojęciu, oczywiście Dlatego, gdy znajomi zaczęli grać w 40K, również się nim zainteresowałem. Z czasem wciągnął mnie ten system na tyle, że zacząłem zbierać Tyranidy – o których za chwilę. Nie grałem w Czterdziestkę nigdy dużo, gdyż dwa turnieje LotRa w miesiącu to i tak wystarczająco, zwłaszcza, gdy dodać studia i inne obowiązki, ale dzięki WH40K poszerzyłem swoje horyzonty, jeszcze bardziej doceniłem Władcę, no i zdobyłem jedną ze swoich ulubionych miniatur...

W tym właśnie artykule chciałem pokrótce przedstawić, jak malowałem figurkę drapieżcy z systemu bitewnego Warhammer 40k – LictoRa...

Aby trochę przybliżyć samą bestię, na wstępie kilka słów o niej i o świecie, z którego pochodzi. Otóż LictoR jest przedstawicielem rasy Tyranidów, straszliwych obcych, których głównym zajęciem jest zabijanie, pożeranie i niszczenie, a także mnożenie się w ogromnych ilościach. Tworzą one ogromne floty kosmiczne, które atakują i pustoszą wszystkie światy, jakie napotkają na swej drodze... Dowodzone są przez niepojęty dla ludzi potężny umysł roju – Hive Mind – który z odległych galaktyk wysyła swoim podwładnym psioniczne rozkazy.
Wojny toczą się w świecie ciągłej walki, jakim jest 40 milenium...

Wracając do LictoRa, którego ludzcy żołnierze zwą również często Spookiem lub Mantis Stalkerem (a nazwa łacińska brzmi Tyrannicus Chameleo), to ten akurat drapieżnik pojawia się jako jeden z pierwszych Tyranidów na planetach, które leżą na trasie danej floty. Jest swego rodzaju zwiadowcą, potrafi się wspaniale dostosować do nowego środowiska i ma zdolności kamuflażu – jak można się domyśleć po nazwach – co też starałem się ukazać na figurce...

A miniatura ta jest wykonana z kilku części odlanych w białym metalu, typowym dla firmy Games Workshop. Trzeba te elementy dość dokładnie oszlifować – sam używam do tego pilników iglaków. Przed klejeniem zawsze nawiercam modele, by łączenia były mocniejsze. Stosuję druciane sztyfty, a kleję na Poxipol oraz Cyjanopan.

Jeszcze przed rozpoczęciem prac nad bestią miałem wizję tego, jak mniej więcej będzie wyglądać – wykonałem kilka rysunków monstrum, zawsze umieszczając go w wysokich zaroślach. Dzięki temu od początku wiedziałem, dokąd z moim Stalkerem zmierzamy.




Wymyśliłem też sobie, by jego oryginalne, złączone i zwisające swobodnie macki wyciąć i zrobić własne– gdyż LictoR nie ma szczęk jako takich, a za to tak zwane Feeder tendrilsy. Tak więc szczypcami pozbawiłem miniaturkę narządów gębowych, po czym wykonałem takie własnoręcznie z Green Stuff'u – dwuskładnikowej masy modelarskiej firmy GW. Najpierw zrobiłem same macki, a po ich zaschnięciu (kilka godzin) zacząłem je przyklejać Cyjanopanem w miejsce starych, rozchylając je znacznie bardziej. Później łączenia moich macek z pyskiem zasłoniłem kolejnymi fragmentami GS'u.



Dzięki tej małej ingerencji w budowę figurki zyskałem zdecydowanie ciekawszą i agresywniejszą pozę z Tendrilsami wyciągającymi się ku ofierze (zapewne nawet nie zdającej sobie sprawy z zagrożenia).



Powyginałem też delikatnie nogi bestii oraz jej ogon, bardziej go dopasowując do swej wizji. Na podstawkę przykleiłem dwa fragmenty korka – imitujące skałę. Na nie wkleiłem Tyranida.

Po całkowitym zmontowaniu figurki odtłuściłem ją w roztworze płynu do mycia naczyń, po czym pokryłem czarnym podkładem.



Jak już wspomniałem, Mantis Stalker ma zdolność kamuflażu i wtapiania się w tło, co chciałem pokazać na modelu. Tak więc obmyśliłem, że pomaluję go całego na zielono, a podstawkę, zgodnie ze szkicami, obładuję roślinnością.

Najpierw zajmę się właśnie opisem tej ostatniej.

Posiłkując się książką o roślinkach wyciąłem skalpelem ze zwykłych kartek liście wysokich zarośli – pandanu. Utwardzałem je powlekając delikatnie Cyjanopanem. Następnie kleiłem pojedyncze listki w całe krzaczki, co było dość pracochłonne, ale moim zdaniem się opłaciło. Malowałem je na taki sam zielony kolor, jak bazowa barwa LictoRa, delikatnie rozjaśniając krawędzie mocno rozcieńczoną jaśniejszą mieszanką, a same końcówki przeciągając również trochę kolorem Plague Brown, by nadać im realizmu.



Kolejni przedstawiciele flory to duże liście (resztki z zestawu leśnych elfów z Warhammera), których kolorystykę wzorowałem na begoniach (wersja malowana z jasnymi plamkami oraz brązowymi krawędziami), a także krotonach (te z czerwienią).

[imghttp://www.cytadela.pl/pictures/dudi1212/1312f.jpg[/img]

Begonie wymalowałem na ciemniejszą zieleń od wspomnianych pandanów. Wycieniowałem, a następnie naniosłem na górne części liści plamki jasnozielone, a w nich kolejne, mniejsze – szare. Przeciągnąłem liście rozcieńczonym czarnym barwnikiem, dodając im głębi. Linie żyłek wymalowałem jaśniejszym kolorem, a brzegi liści potraktowałem ciemnym brązem. Krotony były malowane podobnie, z tym, że zamiast wszelkich jasnych i brązowych kolorów nałożyłem ciemną czerwień, od krawędzi do wewnątrz. Następnie rozjaśniałem ten kolor, dodając coraz więcej żółtego. Same krawędzie liści są już pomarańczowe, a miejscami żółtawe.

Ostatnimi elementami malowanej roślinności są paprotki – zakupione jako zestaw fototrawiony – takie metalowe, delikatne dodatki często są stosowane w modelarstwie. Te barwiłem podobnie do pandanów. Całość na zielony LictoRowy, po czym wash ciemnym brązem na łodyżki i delikatne rozjaśnianie listków małą ilością farby.



A teraz wracajmy do samej bestii, bo już się niecierpliwi i zaczyna kąsać mnie po palcach...

Malowanie zacząłem od miękkiej części jego ciała – o ile w ogóle jakieś można nazwać miękkimi. Wymieszałem Goblin Green z brązem, by uzyskać dość jasną, ale brudnawą zieleń.



Następnie całość pokryłem delikatną płukanką ciemnozieloną (odrobina farby i płynu do mycia naczyń i dużo wody) – o kilka tonów ciemniejszą od barwy podstawowej.



Następnie zacząłem długi cykl malarski – czyli stopniowe rozjaśnianie elementów wypukłych.
Mieszankę zieloną, zachowaną w jednym z pojemniczków po tabletkach, mocno rozcieńczyłem, dodałem też trochę Ludwika i wymalowałem nią wszelkie mięśnie i inne fragmenty – poza zagłębieniami. Staram się malować farbą w takiej konsystencji, by była półprzeźroczysta. Taki barwnik pozwala się dobrze rozprowadzać na powierzchni - na najbardziej wypukłych elementach powinno się zostawiać go trochę więcej, by bardziej je rozjaśniać, a te głębsze tylko delikatnie przeciągnąć.



Następnie do mieszanki dodawałem po trochu coraz więcej jasnej zieleni, malując wciąż mocno rozcieńczonymi barwnikami coraz to bardziej wypukłe części.

Poświęciłem na to dość dużo czasu. Rozjaśniałem fragmenty, zostawiałem do wyschnięcia, po czym znów dodawałem jasnych kolorów do mieszanki i znów robiłem to samo. Dzięki dużej liczbie delikatnie stopniowanych i mocno rozcieńczonych kolorów przejścia między nimi są płynne i skóra wygląda dość naturalnie.

Ostatnie rozjaśnienia wykonywałem już praktycznie nakładając na model małe kropki farby, by tym bardziej podkreślić fakturę skóry bestii.



Najtrudniej było to zrobić na ogonie, gdzie jest największa powierzchnia... Było to wyzwanie, ale dzięki świetnym farbom Vallejo, cierpliwości i pewnej wprawie udało mi się z tym poradzić.



Po wymalowaniu jasnej skóry wziąłem się za barwienie Feeder Tendrilsów. Przyjąłem, że ich końcówki powinny być delikatne i mocno unerwione, więc najpierw malowałem je podobnie do reszty zielonych fragmentów LictoRa. Następnie robiłem na nich kropki jaśniejszej, rozcieńczonej farby, a później też takie o kolorze Elf Flesh. Same zakończenia narządów gębowych potraktowałem najpierw tym kolorem, a następnie dodałem do niego odrobinę Blood Red i zaróżowiłem te najbardziej wrażliwe fragmenty macek.



Kolejnym etapem malowania było barwienie twardszych części pancerza.
Postanowiłem potraktować je ciemniejszym odcieniem zieleni. Wymieszałem Goblin Green z niebieskim oraz brązem, po czym pokryłem taką mieszanką wszelkie elementy chitynowej zbroi LictoRa. Dalej postępowałem w taki sam sposób, jak z jaśniejszą zielenią – najpierw czarny wash dla pogłębienia cieni, a następnie stopniowo kilka rozjaśnień, idąc ku krawędziom pancerza.
Jedyna, ale za to dość widoczna zmiana jest taka, że właśnie same krawędzie pozaznaczałem inną barwą – Elf Flesh z odrobiną brązu. Ten kolor również rozjaśniałem i tak tworzyłem efekt widoczny na zdjęciach. Podobnie wyciągnąłem wszelkie kolce na pancerzu – by były jeszcze bardziej zauważalne.



Zbliżoną barwą postanowiłem namalować na ogonie LictoRa coś w stylu tygrysich pręgów – gdyż ta część ciała bestii wydała mi się zbyt nudna, a dawała możliwość na odrobinę wyżycia malarskiego.

Najpierw wymalowałem jasnym brązem kształt poszarpanych pręgów. Następnie rozjaśniałem brąz i malowałem cieńsze pręgi wewnątrz tych początkowych. Później maleńkimi, szarymi kropkami podkreśliłem część z nich.
Wydaje mi się, że dzięki temu dość prostemu zabiegowi bestia zyskała na uroku (którego i tak ma moim zdaniem dość dużo).



Do wymalowania zostały jeszcze elementy wyglądające na swego rodzaju narządy zbierające dane z otoczenia, a widoczne na całym ciele – takie rozszczepienia na skórze rąk, nóg itp. Je potraktowałem również Elf Flesh, a środkowe partie pasków podbarwiłem delikatnym różem.

Oczka bestii wymalowałem na Royal Purple, rozjaśniając trochę środek. Oczywiście nie malowałem źrenic, by bestia była bardziej obca i bezduszna...

Na koniec jeszcze opiszę styl malowania szponów, kopytek i pazurów. Początkowo pokryłem je czernią. Następnie idąc od nasady aż po czubek rozjaśniałem ciemnym brązem, jaśniejszymi brązami, brudnymi szarościami, a w końcu, na samych ostrzach, nałożyłem czystą biel. Takie malowanie moim zdaniem podkreśla ostrość szponów.
Podobnie wymalowałem kolce na górnych odnóżach, tak zwanych Scything Talonsach, oraz na ogonie, z tym, że je malowałem w czerwieni – żeby w całej zieloności mojego Mantis StalkeRa znalazły się jakieś żywsze i przykuwające uwagę elementy. Tak więc te ostrza malowałem na czarno, a następnie idąc od nasady po czubki nakładałem najpierw mocno rozcieńczone Gory Red, później mieszane z Blood Red, następnie czyste Blood Red i na końce mieszankę z żółtym.

Takie zestawienie barwne sprawia, że LictoR idealnie dopasowuje się do podstawki, a trzy czerwone elementy bestii nawiązują do czerwonych krotonów na podłożu.

I właśnie wracając do podłoża – na powierzchnię podstawki przykleiłem Cyjanopanem piasek, który następnie wymalowałem na brąz i rozjaśniałem metodą suchego pędzla.
Skałki traktowałem również suchym pędzlem, najpierw ciemnoszarym odcieniem, a następnie coraz jaśniejszymi. Dodałem też trochę brązu.

Na tak przygotowane podłoże zacząłem sadzić roślinki.
Najpierw wkleiłem na wikol trawkę elektrostatyczną w kilku miejscach. Następnie w środek zamontowałem największą paproć, a przy nogach bestii dwa krzaki pandanu. Kolejno doklejałem też następne pandany, paprotki i bliżej krawędzi podstawki zasadziłem begonie oraz krotony, by nadały trochę więcej kolorów modelowi. Miejsca, w których widoczne były łączenia podstawki z krzewami zasłoniłem kępkami trawki elektrostatycznej.

Tak też stworzyłem całość figurki.

Pozostało jeszcze ją zabezpieczyć. W związku z tym, że figurka ma nie tylko wyglądać, ale też mordować wrogów na stole bitewnym, trzeba było dobrej warstwy ochronnej.
Tak więc najpierw całość wymalowałem błyszczącym lakierem Humbrola – gdyż taka emalia tworzy grubszą i bardziej odporną na ścieranie warstwę.
Następnie figurkę zamalowałem półmatem tej samej firmy – sądziłem, że taki lakier będzie najbardziej realnie wyglądał na moim stworku. Niestety, okazało się, że LictoR za bardzo się błyszczy. Matowego co prawda też nie chciałem – bo wyobrażam sobie, że pancerze tych bestii muszą choć odrobinę połyskiwać.
Wymieszałem więc w równych proporcjach półmat Humbrola oraz Dullcote Testorsa i taką mieszanką zabezpieczyłem ostatecznie miniaturę.

Dzięki 3 warstwom farba nie ściera się, a ostateczny bardzo delikatny połysk odpowiada moim wyobrażeniom tyranidzkiej skóry...


A oto i efekt końcowy:







Mam nadzieję, że ten artykuł Szanownych Czytelników nie znudził, a jeśli może komuś pomógł w malowaniu, to będę bardzo szczęśliwy. No i proszę o komentarze i opinie – pomogą mi w ocenie, czy jest sens pisać takie teksty. Jeżeli podoba Wam się i może przydać – to powiadomcie mnie o tym w komentarzach Może potraktuję słowem pisanym też jakąś bestię z Konfrontacji lub coś z LotRa?
A na zakończenie małe przemyślenie: uważam, że warto czasem spróbować czegoś innego i nie ograniczać swych zainteresowań wyłącznie do jednego systemu bitewnego. Taka większa, wyróżniająca się figurka wspaniale prezentuje się na półce, może powodować też błysk zazdrości w źrenicach wroga przy bitewnym stole.
Nawet, gdy później się przegrywa, to pozostaje choćby satysfakcja z estetycznej przewagi nad przeciwnikiem

PozdRawiam


KędzioR_vo



Dziękujemy za wspaniały artykuł !!!!

Źródła:
www.cytadela.pl
Artykuł Kędziora